Dom Tadeusza Kantora i Marii Stangret w Hucisku

Krzesło, z cyklu Pomników niemożliwych Tadeusza Kantora, w Hucisku

Idea pomnika krzesła narodziła w 1970 roku. Tadeusz Kantor został zaproszony na planowane Sympozjum Plastyczne Wrocław 70. Wybrani artyści przygotowywali projekty dzieł w przestrzeni publicznej, które miały następnie być realizowane. Kantor zaproponował pomnik, który miał być pozbawiony wartości estetycznych oraz odniesienia do wielkiej idei czy postaci – pomnik krzesła. Wielkich rozmiarów, betonowe krzesło miało stanąć wśród ruchu ulicznego, miało robić wrażenie czegoś porzuconego; jednocześnie być i nie być pomnikiem.

Fot. Studio FilmLove: Tadeusz Kantor, Krzesło, Hucisko © Fundacja im Tadeusza Kantora

Jako wzoru użył najbardziej pospolitego, drewnianego krzesła składanego. Rzeczy taniej, prostej, używanej na co dzień, do której nie przywiązujemy żadnej szczególnej wagi. Istotne było, żeby krzesło było ogromne, tak aby w relacji do otoczenia wydawało się nienaturalnie, uderzająco wielkie. Sama jego obecność miała czynić sytuację absurdalną. Dzieło miało samo w sobie nie mieć właściwości, wartości estetycznej, lecz swoją obecnością zmieniać otoczenie. Z powstałej w ten sposób idei wyrosła cała seria pomników niemożliwych. Z czasem, pomimo zapewnień władz miejskich, stało się jasne, że dzieło nie zostanie we Wrocławiu zrealizowane.