Na gdowskim cmentarzu spoczywają obok siebie uczestnicy różnych wojen i powstań narodowych, właściciele okolicznych majątków, a także wybitni i zasłużeni mieszkańcy Gdowa.

Historię tej narodowej nekropolii przedstawił Włodzimierz Chorązki w monografii „Gmina Gdów – od średniowiecza do współczesności” z 2020 r.

„Na przełomie XVIII i XIX w. władze austriackie zakazały pochówków przy kościołach parafialnych. Odtąd każda parafia miała mieć osobny cmentarz z dala od zabudowań miast i wsi. Taki też cmentarz wytyczono w Gdowie. Nieco później otoczono go ceglanym murem. Od początku XIX w. chowano tu przedstawicieli okolicznej szlachty, oficjalistów, jak i zmarłych chłopów. Na cmentarzu pojawiły się kaplice rodzinne, grobowce oraz pomniki, które obecnie zaliczane są do zabytków.

Przy drodze prowadzącej do cmentarza parafialnego, otoczony starodrzewem, stoi krzyż z figurą Jezusa Chrystusa Ukrzyżowanego. Jest to wykonana na początku lat 80. XX w. rekonstrukcja dawniejszego krzyża pochodzącego z roku 1837. Zachowała się oryginalna tabliczka fundacyjna umieszczona na kamiennym fundamencie. Napis na niej głosi: „Droga do miejsca wiecznego spoczynku dla Parafian Gdowskich wykazana Fundacją Macieja Mroczkowskiego w roku 1837.”